Τι φοβάται το σύστημα; Γιατί μας βομβαρδίζουν με ειδικούς;
Πολλές φορές τα πράγματα είναι πολύ απλά. Θα σας το εξηγήσω με ένα απλό περιστατικό.
Πριν από λίγα χρόνια ένας φίλος είχε μια σχέση με μια λοιμωξιολογο. Όλες τους οι συζητήσεις ήταν γύρω από ιούς και τους κινδύνους που διατρέχει η ανθρωπότητα. Ακόμα και μετά από μήνες σεξουαλικών σχέσεων όταν έκαναν σεξ έπρεπε πρώτα να πλύνει την επίμαχη της και την επίμαχη του περιοχή με μπενταντιν.
Ως γνωστόν προέρχομαι από οικογένεια στρατιωτικών. Άρα ο πόλεμος και η κρίση με γειτονικές χώρες είναι η καθημερινότητα τους. Σαν κάτι δεδομένο που μάλιστα βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ομοίως οι οικογένειες αστυνομικών. Όλα είναι έγκλημα, δολοπλοκίες, απάτες, μίση.
Αν λοιπόν υπερπροβαλουμε τον στρατιωτικό όλοι θα νομίζουμε ότι ξεκίνησε ο Γ παγκόσμιος και θα απορούμε πως δεν χτυπούν ακόμα οι σειρήνες για να χωθουμε στα υπόγεια.
Αν υπερπροβαλουμε τον αστυνομικό θα νομίζουμε ότι ζούμε στο Σικάγο του 1950 με μια δολοφονία ανά ώρα και την αστυνομία να μην μπορεί να αντιδράσει.
Λογικό είναι λοιπόν όταν υπερπροβαλεις τους λοιμωξιολογους κάθε λίγο και λιγάκι να νιώθεις ότι απειλείσαι από κάποιον ιό. ΠροΧθες ο κόβιντ, χθες ο καντιτα αουρις, σήμερα η ευλογιά, αύριο η ιλαρά.
Η αλήθεια είναι όμως ότι κανένας ιός δεν σκότωσε όπως σκοτώνουν ο καρκίνος, τα καρδιολογικά προβλήματα, ο υποσιτισμός, η μη πρόσβαση σε καθαρό νερό. Όπως η αλήθεια είναι πως το έγκλημα υπάρχει αλλά υπάρχει εκεί που το αποδέχονται ή έστω συμβιβάζονται οι κοινωνίες. Όπως η αλήθεια είναι ότι πόλεμοι γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται και κάποτε θα γίνουν και στη χώρα μας.
Δεν μπορούμε να ζούμε αγκαλιά με τον κάθε "ειδικό" ούτε είναι επιτρεπτό οι δικοι του φόβοι να γίνονται δικοί μας.
Τουναντίον μέσα στον παραλογισμό του κάθε ειδικού πρέπει να προκρίνεται η λογική της καθημερινότητας και των δεδομένων. Όταν λοιπόν ένα σύστημα αρχίζει να αποκρύπτει δεδομένα ή να τα αλλοιώνει ή να τα παραφραζει έτσι όπως τον βολεύουν χρησιμοποιώντας τα μαθηματικά κατά το δοκούν, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι αμιγώς θέμα δημοκρατίας. Γιατί αυτοί που υπερπροβαλουν έχουν συγκεκριμένους σκοπούς, τους οποίους υπηρετούν και για τους οποίους αμείβονται.
Το θέμα είναι ότι όσο εσύ και εγώ τι επιτρέπουμε αμέσως γινόμαστε συνένοχοι.
Τι να κάνω λοιπόν; Για εμένα η λύση είναι ο πόλεμος του συστήματος με τα ίδια του τα μέσα. Χρησιμοποιούμε τη δημοκρατία. Τι φοβάται το σύστημα; Την ψήφο όσων απέχουν. Φοβάται επίσης όσους τιμώρησε.
Άρα εάν θέλω πραγματικά να αλλάξω κάτι είτε βγαινω μπροστά και διεκδικώ, είτε υποστηρίζω ανοιχτά και φυσικά όταν κληθω να ψηφίσω διαλέγω αυτούς που το σύστημα πολέμησε. Επιλογές δεκάδες πλέον.
Και μη αρχίσουν πάλι τις παπαριές τους ορισμένοι για σιγκιουλαρ κλπ θα βγω εκτός εαυτού. Ας πάνε να ψηφίσουν ότι πιο τρελό μπορούν και θα δουν ότι η ψήφος τους είναι εκεί. Το έχω κάνει δύο φορές και τις δύο φορές βρήκα το πιο απίθανο κόμμα στο εκλογικό μου τμήμα κανονικά καταμετρημένο. Ενώ τρεις φορές έχω συμμετάσχει ως εκλογικός αντιπρόσωπος και ως εφορευτική επιτροπή και δεν βρήκα ούτε μία ψήφο διαφορά.
