Η επίσκεψη Μητσοτάκη στη Λιβύη, μια επίσκεψη υψηλού συμβολισμού και μεγάλου κινδύνου.
Αλλά από το θέλω να πιστεύω μέχρι το τι ισχύει είναι μια μακρά απόσταση...
Γραφείο ο Ζαχαρίας Μυτιληνιός
Θεωρητικά λοιπόν και ενώ βρισκόμαστε λίγους μήνες πριν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές στη Λιβύη η κίνηση να είναι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας ο πρώτος ηγέτης χώρας της ΕΕ που μεταβαίνει στην εμφυλιοπολεμική Λιβύη αποτελεί μια εξαιρετική διπλωματική κίνηση.
Η εκπροσώπηση στο μέγιστο βαθμό, δλδ τον κυβερνήτη ενός κράτους, δίνει άλλη δυναμική.
Αυτό όμως που με ανησυχεί είναι ότι ο υπηρεσιακός πρόεδρος της Λιβύης είναι ο πρέσβης που απελασαμε πριν περίπου ένα χρόνο και ο οποίος έχει υποστηρίξει ουκ ολίγες φορές ότι η τουρκολιβυκή πατσαβούρα βρίσκεται σε απόλυτη ισχύ. Από τη μια μεριά βέβαια ως υπηρεσιακός δεν έχει το δικαίωμα να αναιρέσει αποφάσεις "νόμιμης" ή έστω νόμιμα αναγνωρισμένης προηγούμενης κυβέρνησης. Από την αλλά όμως μπορούσε απλά να σιωπήσει.
Σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για φοβερή διπλωματική κίνηση, που προσωπικά πιστεύω ότι περισσότερο την καρπώνεται ο πραγματικός ενορχηστρωτής της ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Δένδιας.
Τονίζω όμως ότι, μπορεί να είναι μια φοβερή διπλωματική κίνηση που όμως γίνεται πάνω σε ένα εξαιρετικά σαθρό έδαφος και τυχόν αποτυχία ακριβώς επειδή γίνεται στο μέγιστο βαθμό θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή.
Τέλος επειδή είμαι υπέρμαχος του διαλόγου - ακόμα και με το χειρότερο εχθρό - και της σύνεσης χαιρετίζω την επανέναρξη της λειτουργίας της πρεσβείας μας στην Τρίπολη και του προξενείου στη Βεγγάζη. Εκεί θα χρειαστούν διπλωμάτες και ακόλουθοι με πολλά κιλά κακκαλα...
