Ίμια 2017: Η απόλυτη θολούρα
Είκοσι ένα χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, τα παθήματα δείχνουν να μην έχουν γίνει μαθήματα: Η πολιτική ηγεσία συνεχίζει απτόητη την κατευναστική –όποια– στρατηγική της· η στρατιωτική ηγεσία παραμένει ευνουχισμένη και ανήμπορη· ακροδεξιές ομάδες οικειοποιούνται την επέτειο βρίσκοντας την ευκαιρία να μιλήσουν υπέρ ενός ελληνισμού ο οποίος δεν σέβεται την ετερότητα (πόσο οξύμωρο για μια παράδοση βυζαντινή)· ακροαριστερές ομάδες μιλούν για την ανάγκη να αντισταθούμε στον ιμπεριαλισμό και προτρέπουν «σε κοινούς αγώνες με Τούρκους και Κούρδους συναγωνιστές» (θυμίζω: με αφορμή τα Ίμια). Η απόλυτη θολούρα.
Η διαχείριση της κρίσης των Ιμίων εκ μέρους της χώρας μας θα έπρεπε να διδάσκεται και να μελετάται ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Πολιτική και στρατιωτική ηγεσία από κοινού με στρατηγικούς αναλυτές και πανεπιστημιακούς θα όφειλαν να σημειώσουν τα λάθη, σε επίπεδο εγκόλπωσής τους από τους λήπτες των αποφάσεων και όχι απλά συγγραφικά, ούτως ώστε να μην επαναληφθούν. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει, και γι’ αυτόν το λόγο το «γκριζάρισμα» των Ιμίων μάς φαίνεται πταίσμα μπροστά σε όσα συμβαίνουν έκτοτε. Υποκείμεθα σε μιθριδατισμό θα σημείωνε κάποιος για τη σειρά των γεγονότων, τα οποία μας αφήνουν πλέον απαθείς.
Περαιτέρω, σε μια φυσιολογική χώρα η επέτειος δεν αφήνεται να την οικειοποιούνται ακραίες οργανώσεις από όλο το πολιτικό-εγκληματικό φάσμα. Σε μια φυσιολογική χώρα διοργανώνονται ημερίδες και συνέδρια στη βάση της προαναφερθείσας ανάγκης ύπαρξης μιας συγκροτημένης στρατηγικής, η οποία δεν θα επαναλαμβάνει λάθη και παραλείψεις.
Οι εκδηλώσεις στη μνήμη των τριών ηρώων Καραθανάση, Βλαχάκου και Γιαλοψού αποτελούν συνειδητή πρωτοβουλία μίας ανεξάρτητης πολιτείας και όχι ευκαιρία πατριδοκαπηλίας από μεμονωμένους υστερόβουλους.
Όλα αυτά μας κατατρύχουν, ως έθνος, επί δεκαετίες, αλλά κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες το ποτήρι έχει πραγματικά ξεχειλίσει. Έχουμε παραδώσει τη χώρα στους ακραίους και στους γραφικούς, με αποτέλεσμα αυτοί να εισέρχονται στο Κοινοβούλιο και να αποτελούν πολιτικά νομιμοποιημένες οντότητες. Σε μια χώρα όπου οι εντυπώσεις εντέλει μένουν, έχουμε επιτρέψει σε περιθωριακούς λαϊκιστές να προβάλλονται ως «οι μόνοι που έχουν έστω κάτι να πουν».
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι σε όλες τις ιδεολογικές εκφάνσεις της πολιτικής ζωής της χώρας: στους ακροδεξιούς που θεωρούν εαυτούς κήνσορες της ελληνιστικής παράδοσης, στους ακροαριστερούς που ονειρεύονται κατάλυση των συνόρων και πιστεύουν ότι η υπεράσπιση των Ιμίων είναι μια επιλογή ενταγμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στους λαϊκιστές που έρχονται να καπηλευτούν οτιδήποτε απομένει.
Δυστυχώς, αυτοί κυριαρχούν γιατί οι εντυπώσεις μένουν και οι εντυπώσεις έχουν αφεθεί σε αυτούς.
Για πολλούς μετριοπαθείς και λογικούς ανθρώπους θεωρείται υποτιμητικό και «χάσιμο χρόνου» να εισέλθουν στη συζήτηση, ακριβώς επειδή το περιβάλλον όζει. Αν κάποιος τολμήσει να πάρει την οποιαδήποτε θέση για τα Ίμια, ταυτίζεται αυτομάτως με τους μεν ή τους δε. Οδηγείται να διαλέξει αν είναι φασίστας ή προδότης.
Με αφορμή την επέτειο από την κρίση των Ιμίων, οφείλουμε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Μας ενδιαφέρει η εθνική ανεξαρτησία και η ύπαρξη ενός κυρίαρχου κράτους; Σε ποιους αφήνουμε τις τύχες χάραξης μιας στρατηγικής προάσπισης αυτώ των δύο; Αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε σε έναν πλανήτη κυρίαρχων και εδαφικών εθνοκρατών και ότι πρέπει να επιβιώσουμε υπό αυτό το κριτήριο είτε μας αρέσει είτε όχι;
Η επιστροφή της λογικής είναι προαπαιτούμενη για την έξοδο της Ελλάδας από την κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική και δευτερευόντως οικονομική κρίση. Η είσοδος της λογικής στα κέντρα των αποφάσεων αποτελεί το απόλυτο στοίχημα για όσους πιστεύουν ότι πρέπει να «ξεθολώσουμε».
Πηγή
