Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017- η τελευταία ευκαιρία του Ερντογάν- η επεξήγηση των θέσεων του Ακάκιου
Γράφει ο Ακάκιος Δ.Σ.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που το προηγούμενο (πρώτο άρθρο που έγραψα) προκάλεσε τόσες αντιδράσεις. Πρέπει αγαπητοί μου να καταλάβουμε μερικά πράγματα. Οι στρατιωτικοί μας (μιλάω για τη συντριπτική πλειοψηφία) δεν έχει καμία απολύτως διαφορά με την υπόλοιπη κοινωνία. Δεν είναι ούτε συνωμοσιολόγοι, ούτε ακροδεξιοί, ούτε υπερπατριώτες. Μισθό παίρνουν όπως ο καθένας από εμάς.
Φυσικά υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά αυτές είναι σε αναλογία όπως και στους υπόλοιπους ενστόλους, δηλαδή κάτι παραπάνω από το ποσοστό που έχει η υπόλοιπη κοινωνία. Όχι όμως κάτι συντριπτικό. Και αυτοί βέβαια μετά την εποχή των διώξεων (2012-2014) κρατούν σιγήν ιχθύος και περιορίζουν αυστηρά τις εκφράσεις τους.
Πάμε λίγο στο άρθρο όμως γιατί οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν τίποτα. Στο άρθρο δεν μίλησα για "προφητεία", ούτε έχω τέτοιους σκοπούς. Το αντίθετο, ανέκαθεν πίστευα ότι οι προφητείες κοιμίζουν τον ήδη υπνωτισμένο λαό, ο οποίος πάνω στην γενικότερη ηττοπάθεια του ψάχνει από κάπου για να πιαστεί.
Στο άρθρο μου μίλησα για στρατηγικό σχεδιασμό και συγκεκριμένες πληροφορίες. Όποιος έχει διαβάσει τα σχέδια και τη σχετική αρθρογραφία από τους τουρκολόγους αναλυτές, γνωρίζει ότι η Τουρκία ΠΟΤΕ δεν πράττει εν θερμό και πάντα εφαρμόζει τα συγκεκριμένα σχέδια της (βλ. Βαριοπούλα) όταν προκαλεί θερμά επεισόδια. Οι υπηρετούντες στα ακριτικά νησιά (όπως είναι τα τρία μου αδέλφια που είναι σε δύο διαφορετικά νησιά) έχουν ακούσει τις ιστορίες των παλιών για τις "επικίνδυνες νύχτες χωρίς φεγγάρι". Έτσι έγινε με την Κύπρο, έτσι με το Χώρα, έτσι με το Σεισμίκ...
Να σας πω τώρα και κάποιες λεπτομέρειες προς επίρρωση των ισχυρισμών μου. Πόσοι από εσάς γνωρίζεται ότι το θερμό επεισόδιο στα Ίμια το 1996 δεν κράτησε 36 ώρες, αλλά 37 ημέρες;
Ναι κυρίες και κύριοι πολύ καλά διαβάσατε 40 ολόκληρες ημέρες και κανένας δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα (και τότε τους ίδιους αετούς πετούσαν δεν είναι κάτι παράξενο).
Τα Ίμια σαν περιστατικό είχαν δύο φάσεις. Την αφορμή που έγινε ανήμερα των Χριστουγέννων του 1995 με την προσάραξη τουρκικού πλοίου στα Ίμια και μια διαδικασία ανταλλαγής χαρτούρας και υψηλής ετοιμότητας 4-5 ημερών. Η δεύτερη φάση προκλήθηκε από τον Δήμαρχο στις 25 Ιανουαρίου, δλδ 5 μέρες πριν το ζενίθ του επεισοδίου, όταν ανέβηκε στο νησί και τοποθέτησε τη σημαία (και πολύ καλά έκανε στο κάτω κάτω ελληνικό έδαφος είναι). Το χειρότερο είναι ότι το ελικόπτερο και τα 3 παλικάρια τα χάσαμε αφού το επεισόδιο είχε λήξει (αποκλιμάκωση) και αυτό γιατί η Τουρκία όλες αυτές τις 37 μέρες καλλιεργούσε κλίμα πολέμου και κάποιοι θερμοκέφαλοι Τούρκοι κομάντος αντί να υπακούσουν στις εντολές τους για αποχώρηση άρχισαν να πυροβολούν...
Αυτό που θέλω να σας πω με αυτή την επεξήγηση είναι ότι η Τουρκία εδώ και 3 μήνες καλλιεργεί το ίδιο κλίμα, σε απώτερο σκοπό φυσικά την εσωτερική κατανάλωση και να πάρει ο Ερντογάν τη νίκη στο δημοψήφισμα. Αυτό όμως απ΄ότι φαίνεται με πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΤΥΧΕΙ και αυτές τις μέρες θα του προστεθούν δύο ακόμα βαρίδια στα σχέδια τους. Οι επιτηρητές της Ε.Ε., της Ρωσίας και των ΗΠΑ., που σημαίνει ότι δεν μπορεί να κλέψει! Κρατήστε αυτό το στοιχείο είναι σημαντικό.
Αν λοιπόν θέλει να δημιουργήσει θέμα πρέπει να πράξει σύμφωνα με τα σχέδια του τουρκικού στρατού. Προσέξτε πάλι κάτι. ΣΑΣ ΛΕΩ ΑΝ, όχι ότι θα το κάνει, αλλά ΑΝ. Όμως τα σχέδια αυτά μιλάνε για συγκεκριμένες συνθήκες για να υπάρχει έστω και μια ελπίδα και αυτές οι συνθήκες μέχρι τουλάχιστον το δημοψήφισμα μπορούν να συνυπάρξουν μόνον τις επόμενες 2 ημέρες.
Μετά τέλος... (για τον Ερντογάν), γιατί το μόνο που θα επιτύχει αν προσπαθήσει οτιδήποτε σε διαφορετικό χρόνο θα είναι να γεμίσει τις τουρκικές πόλεις με φέρετρα (και αν δεν φτάσουν με κασόνια) για τους νεκρούς στρατιώτες από τα ελληνικά πυρά.
Κλείνοντας να ευχαριστήσω και τους φίλους Αντώνη και Ζαχαρία που μου μετέφεραν τα σχόλια σας από το Facebook (εγώ δεν είμαι οπαδός αυτών των μέσω επικοινωνίας) αλλά και για την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με διαφορετικές απόψεις. Μην ξεχνάτε δεν είναι υποχρεωτικό να συγκλίνουν οι απόψεις των ανθρώπων. Απόψεις εκφράζουμε και είναι ατομικές, άρα και υποκειμενικές, με βάση την πληροφόρηση και την εικόνα που έχει ο καθένας μας.
